...Адгарадзіліся хваробай,
Жыцьця уласнага стратэг.
I не брылі вы па калдобах,
I не ўмярзалі ў жорсткі сьнег.
I на абед хоць шчаўя міска,
Ды ўсё ж – гарачая! – была.
А ці ня пёк вам ногі прысак
Ахвяр з радзімага сяла?
I ў жылах кроў не бушавала,
Калі пілікаў сьмерці вальс?..
I вось прайшла яна, навала,
Ля вас, дакладней – міма вас!
Хвароба, скажаце, цярпеньне?
А як змаглі дасюль дажыць,
Што франтавік – вайны сумленьне –
Бязбожна ў сьпіну вам глядзіць?
|
|
